İnsanları değil de anıları özlüyorum.. Kendimce çok garip buluyorum bu huyumu.. Yaşadığım bir ana tekrar dönmek istiyorum ama o anda kimlerle birlikte olduğum hiç önemli değilmiş gibi geliyor.. Herhangi birini koysan yerine, olacak yani..
Bugün tesadüfen bir filme denk geldim.. Çok sevdiğim ama çok uzun zamandır görmediğim bir şehirde geçiyordu.. Yürüdüğüm yollarda tekrar yürüdüm, gördüğüm manzaraları tekrar gördüm, girdiğim binalara tekrar girdim.. Ama sonradan aklıma geldi, o günleri birlikte geçirdiğim insanları da görmeyeli, o şehri görmediğim kadar olmuştu.. O şehirde geçen günleri özlemiştim ama o insanlarla ilgili tık yoktu hafızamda.. Onlar değil de başka biri olsa yine olurdu..
Şarkılar da öyle.. Bazı insanlar, bir şarkı duyduklarında akıllarına sevdikleri biri gelir ya; hani o şarkıyı, o insanla özdeşleştirmişlerdir, ben şarkılarla anıları özdeşleştiriyorum.. Yaşanılan o olaydan sonra dinlediysem mesela, ya da sadece yaşanılan şey çağrıştırdıysa o şarkıyı, olay ve şarkı eşleşiyorlar.. Artık ne zaman o şarkıyı duysam, o hikayeye dönüyorum.. Ama yine insanlar yok ortalıkta.. Daha doğrusu insanlar var ama kim olduklarının bir önemi yok..
Özlem duymak konusunda bile megalomanım yani.. Ne pis huymuş, çıkamadı içimden bir türlü..
ilk cümleye takıldım bir süre.. sonra okuyunca anladım.
YanıtlaSilve ben şimdi bu postu okurken bir parça ve sana neyi hatırladığını okumak istedim..
güzel, içinde inceden bir mesaj olan ama biraz eksik bırakılmış bir yazıydı. devamı olsun bunu.
bi anda içimden gelen şeylerdi, çok da uzatıp samimiyeti kaybetmek istemedim, devamı gelir mi bilmiyorum.. :)
YanıtlaSilşehirleri salt o şehir olduğu için sevmek daha keyifli bence de,hem insanları için sevmek şehre saygıszlık sanki...
YanıtlaSilve aziz nesin'in dediği gibi ''ben şarkıları ben de bir anlamı varsa severim''
''mavi gözlü ev'' de iyi isim.