Geçenlerde bir arkadaşımla yolda yürüyorduk.. Dünyadan habersiz bir biçimde, hiçbir şeyi umursamadan annesinin etrafında oynayan bir çocuk gördük.. Arkadaşım lafı ortaya bıraktı:
-O yaşa dönmek ister miydin?
+Hayır.. Bence her yaşın yaşanması gerekiyor.. Hepsi ayrı güzel, o yaştayken o yaş güzel geliyordu, şimdi bu yaş güzel geliyor..
-Garip.. İnsanların çoğu evet diyor bu soruya..
+Evet.. "İnsanların çoğu"..
-Doğru ya, senden bahsediyoruz..
Gerçekten haklı.. Ben de dikkat ediyorum, etraf tekrar çocuk olmak veya tekrar öğrencilik yıllarına dönmek için sırada bekleyen insanlarla dolu.. İnsanlar dertten, tasadan izole bir yaşam peşindeler.. "Azıcık aşım, kaygısız başım" diyen ataların torunları farklı düşünmeyecekti elbette..
Bu konu üzerine biraz kafa yorunca bir benzerlik keşfettim.. Benzerlik yemekler ve hayat arasında.. Tadını çok sevdiğimiz, yemekten çok zevk aldığımız yiyecekler genelde sağlık için çok da faydalı değildir.. Kocaman bir dilim baklavayı çok da gönül rahatlığıyla yiyemez insanlar.. Gönül rahatlığıyla kendini yediren bir sebze yemeği de çoğu insan için(istisnalar elbette var) o kadar keyifli değildir.. Yaşamaktan en çok keyif aldığımız anlar da, genelde sıkıntılı günleri takiben gelir.. Eğer baştaki sıkıntıyı göze alıyorsan, devamında hayat sana tatlıdır.. Dertten, sıkıntıdan kaçıyorsan, belki canın yanmaz ama olduğun yerde saymaktan öteye de gidemezsin..
Şu ara bir örneğini yaşıyorum.. Uzun zamandır hayalini kurduğum İskandinavya turuna çıkıyorum kasımda.. Yine vize alma işlemleri üstüme üstüme geliyor.. Saçma sapan prosedürler, ağır bürokrasi, suratsız konsolosluk görevlileri.. Bunların düşüncesiyle ne zaman bunalsam, bindiğim uçağın iniş takımlarının Stockholm'e ilk temas ettiği anı hayal ediyorum, bütün sıkıntı geçiyor.. Bu sıkıntı ne kadar fazla yaşanırsa, sıkıntıdan sonra yaşadığın anın kıymetini o kadar fazla biliyorsun gibi sanki..
O yüzden, zararlı şeyler yemekten korkmasın kimse.. Bir şekilde ondan kurtuluyorsun, aldığın haz yanına kâr kalıyor..
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder